برزخ خسران

يك زماني يك آدمي كه خيلي هم ازش خوشم نمي اومد و به نظرم خيلي نمايشي و خودنما بود و يه جورايي استاد محسوب مي شدو يه جورايي خيلي شبيه مجله موفقيت بود و اين حرف ها، حرف جالبي مي زد.حالا اين كه اين حرف مال خودش بود يا اون هم يه جايي از يكي ديگه شنيده بودش رو نمي دونم.
اون مي گفت :
" بزرگترين عذاب ما اون دنيا اين خواهد بود كه خداوند با توجه به تواناييهايي كه بهمون داده ، آدمي كه مي تونستيم باشيم رو بهمون نشون مي ده. يعني تمام اون استعدادهايي كه به صورت بالقوه توي وجودمون گذاشته بود رو بالفعل مي كنه و بهمون نشون مي ده ما چه آدمي مي تونستيم باشيم اما چه آدمي شديم. مثلا مي تونستيم " ابن سينا" باشيم ، " اديسون " بشيم ، "مولوي"، يا چه مي تونم " استيفن هاوكينگ"! و اون وقت بالاترين عذاب ما حس حسرتي خواهد بود كه اونجا يقه مون رو مي گيره. اين كه مي بينيم چه قدر خودمون رو حروم كرديم.
مي گفت : " اين دقيقا مفهموم " انّ الانسان لفي خسر " خواهد بود."
و آن موقع ها فكر مي كردم چه عذابي بالاتر از اين خواهد بود كه ببيني كه " چه حرام شده اي" .

آ ن روزها فكرمي كردم و امروز مطمئنم كه هيچ عذابي بالاتر از حرام كردن خود نيست. هيچ عذابي...