از اين حس بد پيچش هاي مدام معده ام كه نمي گذارد روي كارهايم متمركز شوم.
من آدم بلاتكليفي نيستم.آدم تصميم هاي سخت و دو دو تا كردن نيستم.
نداستن اذيتم مي كند. دو سه روزي كه بگذرد و نتوانم تكليفم را روشن كنم مي زنم زير همه چيز و صورت مسئله را پاك مي كنم.
از بيخ و بن منكر همه چيز مي شوم و بي خيال.
آن وقت است كه مي نشينم يك گوشه و از سبكي و از اكسيژني كه مي توانم نفس بكشم لذت مي برم.
و دوباره پاهايم را حس مي كنم.
آدم بلاتكليفي نيستم . من را ميان زمين و هوا نگه ندار.
من را لبه ي تيغ نگذار. خودم را پرت مي كنم پايين و خلاص!
من آدم لبه ي تيغ نيستم.
نگذار بزنم زير همه چيز و بالكل بي خيال.
گفته باشم...
۶ نظر:
نه که تو تکلیف مارو روشن کردی :پی
تكليف تو يكي كه روشنه ! :)
چقدر ما نسل مشابهی هستیم! البته کاش این شباهتمون توی چیزای خوب بود، ولی حیف که بدبختیامون شبیه هم شده! :دی
به عليرضا:
ما تو يه چيز ديگه هم شبيهيم. خوشبختي هارو نمي بينيم :)
به مائانتا: خودتی!
فکر کنم توی ضدحال هم شبیه هستیم :دی
به علي رضا:
خودت خودتي!
بعدشم ضد حال؟من؟ عمرا!!
ارسال یک نظر