تو مقصر نیستی

مایی من با تو چکار کنم آخه؟ 

این‌جا، این سر دنیا، بعد این همه سال، توی این برف و سرما، من با این زخم قدیمی تو چکار کنم آخه؟

وقتی تند تند نفس عمیق می‌کشی که اشکهات نریزه، وقتی زخمت رو مرور می‌کنی و وسطش حواس خودت رو پرت می‌کنی که بیش‌تر یادت نیاد، من چکارت کنم آخه؟ 

وقتی خودت تنهایی وسط این درد و نشستی از دور قضاوت‌های بقیه رو نگاه می‌کنی و پیش خودت می‌گی شما چی می‌دونید آخه، من چکارت کنم مایی؟

وقتی کسی که قرار بوده امن‌ترین کست باشه این زخم رو به روحت زده و هنوز هم عزیزترینته، من با تو چکار کنم آخه؟

وقتی هر بار این زخم کهنه، بی مقدمه و وسط بی‌ربطترین شرایط، سر باز می‌کنه و تو که انتظارش رو نداری و فکر می‌کنی دیگه از سر گذروندیش، یهو زیر بار درد و عمقش له میشی و اشکهات سرازیر می‌شه، من با تو چه کنم آخه مایی؟

من بغلت می‌کنم، سرت رو می‌گیرم روی شونه‌ام، موهات رو نوازش می‌کنم و میذارم هر چه قدر خواستی اشک بریزی. این حق تو نبود مایی و اشتباه تو هم نبود. این‌که به هیچ‌کس هیچ چیزی نگفتی، این‌که نگران بود مبادا بقیه عزیزانت چیزی بفهمن و صدمه ببینن، این‌که جرات نکردی جلوی این زخم‌ها رو بگیری، این‌که سکوت کردی و گریه کردی، هیچ‌کدوم این‌ها تقصیر تو نبود مایی.

تقصیر تو نبود مایی

تقصیر تو نبود مایی

می‌دونم که می‌دونی تقصیر تو نبود، ولی تقصیر تو نبود مایی.

می‌دونم که می‌گی بخشیدی ولی فراموش نکردی، ولی تقصیر تو نبود مایی.

می‌دونم بچه بودی و ضعیف بودی و از دنیا چیزی نمی‌دونستی، ولی تقصیر تو نبود مایی.

می‌دونم‌ زخمت خوب نمی‌شه، فقط پنهان می‌شه و هر از گاهی سر باز می‌کنه، ولی تقصیر تو نبود مایی.

می‌دونم که همه این سال‌های تنهایی و پنهان کردن این زخم و لبخند زدن و دیدن هر روزه کسی که بهت زخم زد با تو چکار کرده و می‌کنه مایی، ولی تقصیر تو نبود مایی.

تقصیر تو نیست مایی.

گریه کن مایی که حق نداشتن این زخم رو از تو گرفتن، ولی حق گریه کردن رو نمی‌تونن بگیرن.

گریه کن ولی تو مقصر نیستی مایی.

همه‌مون یه قطب‌نما لازم داریم.

این روزا که دیگه کسی اینجا رو نمیخونه و در و دیوارش رو تار عنکبوت گرفته، بهترین جاست برای اینکه بیام و بنویسم. بعضی‌وقتا آدم دلش میخواد فقط حرف بزنه و کسی نباشه که گوش بده. یه جورایی مخاطبت خودت باشی.

هر چند این یه سال بیشتر روزام همین بوده. توی خونه موندم و خودم با خودم حرف زدم. هیچوقت دلم نمیخواست تنها زندگی کنم. تنها زندگی کردن آدم رو خودخواه می‌کنه و این چیزیه که واقعا ازش میترسم. میترسم‌زیادی درگیر خودم و خواستنهام بشم. دوست مدارم آدمی بشم که خودش براش از همه چیز مهمتره. میدونم این روزا این چیزیه که خیلیا توصیه اش میکنن. به خودت اهمیت بده. خودت رو دوست داشته باش. الویت خودت باش و از این حرفا. ولی برای من این چیزی نیست که دوست داشته باشم. برای من دوست داشتن بقیه مثل دوست داشتن خودمه. فهمیدن بقیه مثل فهمیدن خودمه. توی تمام این سالها نشده که خودم رو دوست نداشته باشه. خیلی ضعف دارم و خیلی چیزا هست که دوست داشتم‌یه جور دیگه باشن. ولی هیچ‌وقت نشده خودمو دوست نداشته باشم. برای همین این حرفا برای من چرنده. من دوست دارم به بقیه اهمیت بدم و این چیزیه که من دوست دارم. پس با اهمیت دادن به بقیه دارم کاری رو میکنم که دوست دارم.

وقتی اومدم اینجا بزرگترین ترسم این بود که دوستی پیدا نکنم. یعنی دور و برم خالی بمونه. الان یکسال گذشته و آدمهایی هستن که دور و برم هستن. نمیگم دوستهام هستن چون دوستی زمان میبره. ولی همینقدر که هستن آدمایی که توی این شهر من رو میشناسن و گاهی سراغی ازم میگیرن خوشحالم میکنه. ولی این باعث نمیشه که بیشتر اوقات تنها نباشم. 

دیروز پریسا بین حرفاش خیلی عادی گفت که من بهش حس پذیرفته شدن رو دادم و این برای من یه غافلگیری بود. دارم فکر میکنم که چکار کردم که این حس رو بهش دادم و چیز خاصی به نظرم نمیاد. ولی این حرفش خوشحالم کرد. به درد یکی خوردم و این چیزیه که توی دنیا از همه چیز بیشتر خوشحالم میکنه.

اگر یه روزی از من بپرسن بزرگترین آرزوت چیه، میگم‌ این‌که به درد بخورم. زندگی برای من‌خیلی بیمزه و پوچ و الکیه. تمام چیزهای دنیا به نظر جعلی و بیخودی میاد. هیچ‌چیزی ارزش جنگیدن نداره و هیچ چیز فوق‌العاده یا جذابی در دنیا نیست. برای همین دلم میخواد لااقل به درد کسی بخورم توی این دنیا و این زندگی. اگه قراره خودم با زندگی و دنیا حال نکنم، دوست دارم لااقل باعث بشم یکی دیگه یه کم بیشتر از این زندگی لذت ببره. این چیزیه که واقعا خوشحالم میکنه. 

حالا که اومدم اینجا و به هدف چندین ساله‌ام رسیدم و از اینجا به بعدش دیگه خودش خودبخودی اتفاق میفته، باید هدف‌گذاری جدید بکنم. یکی از دوستان میگفت دیگه هدفت رو بذار ازدواج. ولی خب این نمیتونه هدف باشه چون چیزی نیست که در اختیار من باشه. جذابیت لازم رو هم‌برام نداره. چیزیه که خودش باید اتفاق بیفته یا نیفته. نمیتونم خودم رو درگیر چیزی کنم که به خواست من نیست. پس این هیچی.

دنیا رو گشتن هم پول میخواد برای همین فعلا یواش یواش هر بار که شد میرم و یه جایی رو می‌گردم. پس این هم نمیتونه هدف باشه.

یه بار یکی گفت اگر میخوای ببینی دقیقا چی می‌خوای تو زندگیت، برد و ببین شادترین خاطراتت مال کجا و کی بوده. گفتم امتحانش کنم. برگشتم و به عقب نگاه کردم و دیدم برای من پررنگ‌ترین خاطراتم روزاییه که با هلال‌احمر رفتم برای کمک. اون خاطره‌ها برای من خیلی عزیزن. برای همین دوباره یاد آرزوی قدیمی‌ام افتادم. پیوستن به پزشکان بدون مرز. یادم‌افتاد که وقتی میخواستم بیام روانشناسی، رفتم و چک کردم تا مطمئن بشم که پزشکان بدون مرز روانشناس هم قبول میکنن. حالا دلم میخواد هدف جدیدم رو این بذارم: عضو پزشکان بدون مرز شدن و رفتن به آفریقا. 

می‌دونم که زندگی بچه‌هام رو خیلی سخت خواهد کرد این تصمیم، ولی بیا فکر کنیم که عوضش خیلی چیزها یاد خواهند گرفت و انشالله وقتی بزرگ شدن من رو به خاطر این انتخاب میبخشن و بهم افتخار میکنن.

پس فعلا هدف اینه. و میدونید که توی هدف‌گذاری اصلا مهم نیست که بهش برسی یا نرسی. مهم اینه که مثل یه قطب‌نما اونجا باشه تا راه رو نشونت بده و مثل یه موتور محرکه باشه که هلت بده به جلو. بقیه‌اش هم مهم نیست.

پس عجالتا میریم جلو به اون سمت، باشد که خدا کمکم کند .

حرض نخور، دیر نشده، اینم میگذره

یکی از چیزایی که دوست دارم به بقیه بگم، دوست دارم از من بپذیرن، دوست دارم به عنوان درسی که از زندگی آموختم برای بازماندگانم به یادگار بذارم اینه که وقت زیاد داری. چیزی که زیاده وقته. هنوز خیلی وقت داری. اصلا دیر نیست. برای هیچی هیچوقت دیر نیست. اصلا دیر نشده. بیخودی استرس نکش. بیخودی دور و برت رو نگاه نکن و بگو وای سی سالم شد، چهل سالم شد و فلان کار رو نکردم. هنوز کلی وقت داری. بیخودی فشار دیر شدن رو به خودت نیار.

یکی دیگه اش هم که از وقتی بهش رسیدم، یعنی واقعا لمسش کردم و دیدمش با چشمای خودم، حسابی خیالم راحت شده اینه که همه چی میگذره. بزرگترین نعمت توی این دنیا اینه که هیچ چیز دائمی نیست. همه چی میگذره. اگر خیلی بده میگذره. اگر خیلی خوبه هم میگذره. پس بیخودی دلت رو خوش یا ناخوش چیزی لازم نیست بکنی. چون بهرحال میگذره. پس اگر الان وسط جهنمی، فقط دووم بیار تا بگذره. اگر ته چاه فلاگتی، فقط دووم بیار تا برسی به تهش و پات رو بزنی به ته و آروم آروم بیای بالا. اینم میگذره عزیز من.