حتی بدون بستنی

ساعتی ندارم که هیچ کاری نداشته باشم. دلم برای ساعتی های بی کاری, بی فکری , بی خودی! تنگ شده است.از آن ساعت هایی که می توانی بی هیچ نگرانی و فکری , دراز شوی و غرق شوی در رویاهایت. هر کجا که می خواهی بروی. پرواز کنی. بروی ده سال جلوتر و خودت را ببینی در همان جایی که می خواهی , شاد و خوشحال و بی خود!

می توانی ده سال برگردی عقب , خیلی از حرف ها را نزنی , خیلی از کارها را بکنی , خیلی از روابط را نگه داری , شروع کنی یا همان اول در نطفه خفه اش کنی.

دلم از این ساعت ها می خواهد. اما این روزها , همه ی لحظه ها , سنگینیشان را چنان آوار کرده اند روی سرم که نمی توانم یک نفس بکشم فقط برای دل خودم. حتی تفریحاتم هم کلی برنامه ریزی و هماهنگی  شده اند. تفریحات خالص بدون فکر نیستند هیچ کدام.

دیروز هوا خیلی خوب بود. کوه ها حتی از این جا هم پیدا بودند , مثل کارت پستال! پرچم ها همه شان را باد می رقصاند. از پرچم های آویزان مرده ی بی حرکت متنفرم. خیلی ناامید کننده هستند. پرچم باید با باد برقصد. آن وقت است که هر پیچ و تابش روح را قلقلک خواهد داد.

دیروز هوا خوب بود. پگی پیغام داد که شب برویم پیاده روی. از خدایم بود. هم پگی خسته بود و هم من. پیاده روی از آن کارها ی بیخودی است که آدم را حسابی بی خود می کند. مخصوصا در هوایی مثل دیروز , مثل امروز.

شب بعد از مسافرت سه ساعته ی هر روز , نزدیکی های خانه با پگی همراه شدیم تا پیاده , خیابان ها را متر کنیم و نفس بکشیم. ساعت هفت و نیم بود یا هشت , دقیق نمی دانم. سرد بود و کیفم سنگین بود و پاهایم درد می کرد و خسته بودم . اما , کدامیک از این ها می تواند عیش همراهی با پگی در یک هوای صاف و سرد زمستانی را از بین ببرد؟

خیابان را متر کردیم , حرف زدیم , انرژی دادیم و گرفتیم و یاد ایام گذشته را زنده کردیم و آینده را کشیدیم و رفتیم و رفتیم تا نه و نیم بود یا ده , دقیق نمی دانم جدا شدیم و رفتیم تا باز خسته شویم , باز زنده بمانیم هر طور که شده است.

بعد از روزها , چند ساعت ناقابل بی کاری و بی فکری و فقط و فقط خود بودن خیلی می چسبد. حتی اگر به جای بستنی , پفک بخوری!!

باور کن. این را از روی تجربه می گویم.



پ.ن. :
سمان , دلم برای بستنی فالوده ای و پاساژ و رودخانه تنگ شده.