عقلم وارد میدان مین شده. هر حرکت اشتباه، هر لغزش می تواند تمام دنیایم را نابود کند.
مین ها یکی و دوتا نیست. هوا مه آلود است و تنها نور موجود، همان یک ذره نوری است که از رخ نمایی گاه و بیگاه ماه لاغر و رنگ پریده از میان ابرهای تکه تکه به زور خودش را به میدان مین می رساند و خیلی به کار چشم های تار شده عقل از حقه های دل موذی نمی آید.
دل نامرد بی انصاف اما آن طرف میدان مین روی پشته خاکی یله داده و پوزخند مسخره همیشگی اش را نشانده روی لب هایش و زل زده به پاهای لرزان عقل و مین های جلوی رویش.
عقل بیچاره دل به میدان مین زده و زیرلب ذکر میگوید مبادا پا روی یکی از مین ها بگذارد و ...
۱۳۹۵ اسفند ۱۶, دوشنبه
با رمز یا زهرا
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر