پیچ جاده

قطار باری قدیمی هلک و هلک کنان روی ریل های زنگ زده به سوی مقصدی که در دل آرزو می کرد آخرین و بهترین مقصدش باشد حرکت می کرد. گاهی موتور کهنه ی ذغال سنگی اش از نفس می افتاد و چرخ های زنگ زده اش قژ قژ کنان زوزه می کشیدند اما کوره ی دلش گرم بود و نگاه به پیچ های روبرو که پشت کوهها گم می شدند دوخته بود و بی خیال کودکانی که از کنار ریل تن خسته اش را سنگ باران می کردند و بی خیال ریل های زهوار دررفته که چرخهای تاول زده اش را خط می انداختند و بی خیال سنگینی باری که به دوش می کشید و مفاصلی که درد می کرد و بیم از هم گسستنشان می رفت، راهش را گرفته بود و می رفت.
کند می رفت ولی می رفت و می دانست که بالاخره خواهد رسید، دیر یا زود.
غرق در سکوت و تنهایی راه، صدای بلند نزدیک شدنش را نشنید و برق تن گنده و براقش را در نور مهتاب ندید.
بدن پیر و خسته اش از میان تا شد و در هم مچاله. چرخ ها از ریل خارج شدند و از پهلو بر زمین خاکی کنار ریل ها افتاد و همان طور که نگاهش هنوز بر پیچ روبرو که ریل ها را می بلعید و از دید پنهان می کرد بود و سرش را فکر مقصدی پر کرده بود که دیگر هرگز به آن نمی رسید، گرمای روغنی که از کنار چراغ های شکسته اش و از میان مفاصل پیر و از هم گسسته اش پایین می لغزید حس کرد. لحظه ای دوباره به مقصد و پیچ روبرو نگاه کرد. گرمای دلش خاموش شد و چشم ها را بست.
شعله های آتش تن خسته اش را می بلعیدند و قطار خسته ی ما که دیگر هیچ گاه به مقصد نمی رسید با رویای تلق تولوق چرخ های زنگ زده اش روی ریل برای همیشه میان شعله های آتشین رنگ آرام گرفت.