با من حرف نزن

- زمانه ی بدی است نازنین

-بزرگ شدن درد داره
نمی دونم درد بزرگ شدنه یا خرد شدن

-مثل بید بر سر ایمان خویش می لرزم

-می ترسم زمانی برسی که از من چیزی نمانده باشد.

-برحمتک یا ارحم راحمین

یه زمانی نوشت

در حالی که داشتم نگاهش می کردم و به نظرم خیلی ابله می اومد خوابم برد. در حالی که تنها خوابیده بودم، به هیچ کس نگاه نمی کردم و هیچ کس به نظرم ابله نمی اومد.

پ.ن.: این مطلب رو توی درفت هام پیدا کردم. هر چی فکر می کنم یادم نمی آد چرا نوشتمش. تاریخ ثبت درفت هم کمکی نمی کنه.

نمی نویسم. کلمه ها باید خودشان را بنویسند این بار

نمی خواهم چیزی بنویسم. می خواهم فقط بنشینم و زل بزنم به صفحه ی سفید و فکر کنم. فقط و فقط فکر کنم. گاهی یک صفحه ی منتظر برای نوشته شدن می تواند کلمه ها را هل بدهد توی ذهن و تمام تصاویر گنگ و شکل نگرفته ی آن پشت ها را با صفت ها و اسم ها و فعل ها و حرف های ربطش جلوتر بیاورد و واضح جلوی چشم هایت بگیرد.
می خواهم فقط به صفحه ی سفید زل بزنم  و همه چیز را توی خلاء ذهنم بنویسم.