اصلی ترین چیزی که درباره ی تهران دوست ندارم این است که برای دیدن یک سانت کوه باید مدام از بین کلی ساختمان بدقواره سرک بکشم. تازه اگر شانس بیاورم کمی از البرز از لابلای مه قهوه ای بدرنگی که همیشه خدا آسمان تهران را گرفته نصیبم بشود.
در تهران قحطی طبیعت است و تا دلت بخواهد کج و کوله هایی که صنعت و مدرنیته ناقص الخلقه پس انداخته اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر