لبه ي تيغ

از اين وضعيت ميان زمين و هوا خسته شده ام. از اين بي حسي مدام پاها كه انگار پاهايم را از تو خالي مي كنند و كاري مي كنند كه بتوانم ادعا كنم احساس آدم هايي كه پايشان را از زير زانو قطع مي كنند را درك مي كنم.
از اين حس بد پيچش هاي مدام معده ام كه نمي گذارد روي كارهايم متمركز شوم.
من آدم بلاتكليفي نيستم.آدم تصميم هاي سخت و دو دو تا كردن نيستم.
 نداستن اذيتم مي كند. دو سه روزي كه بگذرد و نتوانم تكليفم را روشن كنم مي زنم زير همه چيز و صورت مسئله را پاك مي كنم.
از بيخ و بن منكر همه چيز مي شوم و بي خيال.
آن وقت است كه مي نشينم يك گوشه و از سبكي و از اكسيژني كه مي توانم نفس بكشم لذت مي برم.
و دوباره پاهايم را حس مي كنم.
آدم بلاتكليفي نيستم . من را ميان زمين و هوا نگه ندار.
من را لبه ي تيغ نگذار. خودم را پرت مي كنم پايين و خلاص!
من آدم لبه ي تيغ نيستم.
نگذار بزنم زير همه چيز و بالكل بي خيال.
گفته باشم...