خاطره هاي بودار

خاطره ي آدم از بعضي ها ، بعضي جاها ، بعضي لحظات ، بويي است.

يعني بعضي بوها آدم را مي برند تا يك روز خوب ، تا يك لبخند ، تا يك دست ، تا يك سقف شيرواني....

بعضي بوها ، كم كم در طي روزها تبديل مي شوند به يك خاطره ته ته ذهن.

و هر بار جايي توي پياده رو كه كسي از كنارت گذشت يك دفعه خشكت مي زن. مي ايستي آرام رايحه را به درون مي كشي و

اين پا و آن پا مي كني تا تصوير خاطره ي آن بو جلوي چشمانت شكل بگيرت و تو يادت بيايد " يادش بخير ، فلاني . همان كه آن طور غش غش مي خنديد. همان كه وقتي با دقت نگاه مي كرد سه تا چين ريز كنار چشم هاي عسلي اش مي افتاد ، همان كه انگشت دوم دست چپش توي بازي واليبال برگشت ، همان كه ... همان كه ...."

و بعد به خودت مي آيي و مي بيني چند لحظه اي است كه ايستاده اي و لبخند به لب غرق شده اي در دنيايي كه آن بو با خود آورده .

نفس عميقي مي كشي شايد كمي از آن بو هنوز جا مانده باشد.

و راه مي افتي

مي روي

تا باز جايي

رايحه اي

بويي

تو را ببرد به دنياي خاطره هاي معطر ...